تأویل عکس، و چگونگیِ تحقق لذتِ متن در مخاطب

خَلقِ متن می‌تواند در پیِ خواستِ لذّت نیز باشد. لذّتی که پدید آورنده¬ی متن، در حینِ آفرینشِ متن، آن را تجربه می‌کند؛ و لذّتی هم، که خواننده¬ی ناشناخته¬ی متن، در قرائتِ متن، آن را کشف می‌کند. لذّتِ متن، شاید حقیقتِ نهفته در هستیِ متن باشد، که مخاطب – چه خواننده¬ی نامعلومِ آن، و چه مؤلف به سانِ مخاطب اولیه‌اش – آن را در زیباییِ متن، مشاهده، و از چنین دریافتی، حظّ می‌برد. گادامر، از بزرگ‌ترین فلاسفه¬ی معاصر، حقیقت و زیبایی را دو عنصرِ تفکیک ناپذیر در هر متن و به ویژه در اثر هنری دانسته، و دریافتِ لذت را، منوط به آشکارگیِ حقیقتی می‌داند که در متن نهفته است. عکس، به مثابه متنی لذّت آفرین، آشکارگیِ حقیقتِ خود را در برابر مخاطبِ ویژه¬ی خویش، به نحوی منحصر به فرد، آشکار می‌کند. رولان بارت، لذّتِ عکس را در اتاقِ روشن – کتابی که منحصراً درباره¬ی عکاسی نوشت – می‌کاود. استودیوم و پونکتوم، دو عنصرِ حظّ بصری، در عکس، که اولین بار در اتاق روشن مطرح می‌شوند، می‌توانند به سایر متونِ تصویری (تجسمی) نیز، قابلِ بسط باشند.